Μεταμεσονύχτια δόση ορχιδέας (05/07/2012)
Το τελευταίο καιρό, κάθε βράδυ ανοίγω το blogακι μου ώστε να το ενημερώσω και κάθε βράδυ το αποτέλεσμα είναι μηδέν. Πρόθεση υπάρχει, όρεξη όμως….δύσκολα! Το μυαλό είναι λίγο ψιλοάδειο. Και πως να γράψεις σε ενα blog αισιοδοξίας όταν η δικιά σου έχει πεταχτεί σε διακοπές;
Πολύ η μαυρίλα που μας σερβίρουν, συχνά και σε μεγάλες ποσότητες και κάποια στιγμή σου την δίνει…πολύ…και απογοητευεσαι….πολύ!
Την ώρα που σκεφτόμουν για άλλη μια φορά “να γράψω ή να μην γράψω” είχα ενα μεταμεσονύχτιο τηλεφώνημα απο την φίλη “αγρια ορχιδέα” με την οποια καθε φορα που θα μιλήσουμε σιγουρα κατι αστειο θα συζητηθει, ακριβώς την στιγμή που αναβόσβηνε ο κέρσορας μου μετά την δεύτερη παράγραφο. Τυχαίο; Δεν νομίζω! χαχα
Φτάνει ενα “αι σιχτιρ” και μια “αγρια ορχιδεα” που μεταμορφωνεται σε αγρια αρχιδεα (μιας και η ερωτική διαθεση ξεπηδα απο καθε της κυταρο και καποια στιγμή θα κανει τον κο Ασκητή, να σκίσει τα πτυχια του….) και η συζητηση μεταμορφωνεται σε πικαντικα αστεια και το γελιο ξεπηδα απο μεσα σου. “Βρε συ? ποτε επεστρεψες;” πας να το ρωτήσεις αλλά σε πνίγει το δεύτερο κύμα γέλιου.
Και σαν να μην έφτανε που κόντεψα να ξυπνήσω τον Χρήστο, απο το μπιρι μπιρι και το χα χα χα, ήρθε να με ….αποτελειώσει με μια συνταγή για παγωτό….βραδιάτικα!!! Και ερωτώ; “Φταίω εγώ;;; Φταίω;;;”
Τι θυμήθηκα τώρα; Κάμποσα χρόνια πριν, μετα απο ενα σοβαρο χειρουργειο, είχε έρθει να με δει στο νοσοκομείο τις μέρες τις ανάρρωσης. Οι συμβουλές των γιατρών ήταν σαφείς! Τίποτα που να επιφέρει πίεση στο στέρνο, που σημαίνει χαχαχα, γκουχου γκουχου και αψου, ήταν περιορισμένα εως κομμένα. Και καλά, στο χαχαχα το ελέγχεις, επειδή τα άλλα όχι, “αν και εφόσον νιώσεις την διάθεση, θα πάρεις αγκαλιά ένα μαξιλάρι για να απορροφήσει τους κραδασμούς, χωρίς να φερθούμε βάναυσα στα ράμματα” Το σώμα ήξερε τι έκανε και κάθε φορά που ένιωθα κάτι απο τα μη ελεγχόμενα, μονο του με προλαβαινε και τα επνιγε μην αφηνοντας τα να ερθουν στην επιφανεια μιας και το σωμα δεν ηταν ετοιμο. Η φύση ομως δεν ειχε υπολογισει την αγρια ορχιδεα. Εκει που καθομασταν και μας ειχε πιασει η λογοδιαρροια και τα χοχοχο (=light χαχαχα) μια διπλανη μας αποφασισε να μας πει ενα κορυφαιο ανεκδοτο κατα τα λεγομενα της. “Μισο μισο…το μαξιλάρι μου” λεω εγω και τρεχω (που λεει ο λογος ) κουτσα στραβα “φοβουμενη” μην αφηνω ραμματα στην διαδρομη οπως ο Κοντορεβυθουλης αφηνε ψιχουλακια, στο δωματιο να προμηθευτω το σωτήριο μαξιλάρι. Η διπλανη το ειπε το καημενο το ανεκδοτο, το οποιο ομως δεν ηταν και τοσο κορυφαιο, κοιταχτηκαμε με την ορχιδεα μολις απομακρυνθηκε η κυρια με μια απογοητευση, και με το που ειπαμε “για αυτο ετρεχα να προλαβω;;;” δωστου τα γελια μαζι με τα χοχοχο. Περιττο να σας πω οτι οι νοσοκομες δεν συμπαθησαν ιδιαιτερα την ορχιδεα μου γιατι το νοσοκομειο δεν ειναι χωρος για χαχαχουχα. Να ομως που εγω ημουν καλυτερα και το θυμομαστε ακομα με χαμογελα. Αυτο ειναι στην τελικη. Να βρισκεις λογους να (χαμο-) γελας ακομα και αν ειναι μεταμεσονυχτια, ακομα και αν ειναι συνοδεια παγωτενιας συνταγης, ακομα και αν σε επιασαν οι μαυριλες σου, ωστε να μπορεις να πεις….”βρε αι σιχτιρ επιτελους!!! “
(μεχρι να με ξαναπιασουν τα κατω μου….) Χαμογελαστε, γελάστε….ειναι οντως μεταδοτικό!!!
Πολύ η μαυρίλα που μας σερβίρουν, συχνά και σε μεγάλες ποσότητες και κάποια στιγμή σου την δίνει…πολύ…και απογοητευεσαι….πολύ!
Την ώρα που σκεφτόμουν για άλλη μια φορά “να γράψω ή να μην γράψω” είχα ενα μεταμεσονύχτιο τηλεφώνημα απο την φίλη “αγρια ορχιδέα” με την οποια καθε φορα που θα μιλήσουμε σιγουρα κατι αστειο θα συζητηθει, ακριβώς την στιγμή που αναβόσβηνε ο κέρσορας μου μετά την δεύτερη παράγραφο. Τυχαίο; Δεν νομίζω! χαχα
Φτάνει ενα “αι σιχτιρ” και μια “αγρια ορχιδεα” που μεταμορφωνεται σε αγρια αρχιδεα (μιας και η ερωτική διαθεση ξεπηδα απο καθε της κυταρο και καποια στιγμή θα κανει τον κο Ασκητή, να σκίσει τα πτυχια του….) και η συζητηση μεταμορφωνεται σε πικαντικα αστεια και το γελιο ξεπηδα απο μεσα σου. “Βρε συ? ποτε επεστρεψες;” πας να το ρωτήσεις αλλά σε πνίγει το δεύτερο κύμα γέλιου.
Και σαν να μην έφτανε που κόντεψα να ξυπνήσω τον Χρήστο, απο το μπιρι μπιρι και το χα χα χα, ήρθε να με ….αποτελειώσει με μια συνταγή για παγωτό….βραδιάτικα!!! Και ερωτώ; “Φταίω εγώ;;; Φταίω;;;”
Τι θυμήθηκα τώρα; Κάμποσα χρόνια πριν, μετα απο ενα σοβαρο χειρουργειο, είχε έρθει να με δει στο νοσοκομείο τις μέρες τις ανάρρωσης. Οι συμβουλές των γιατρών ήταν σαφείς! Τίποτα που να επιφέρει πίεση στο στέρνο, που σημαίνει χαχαχα, γκουχου γκουχου και αψου, ήταν περιορισμένα εως κομμένα. Και καλά, στο χαχαχα το ελέγχεις, επειδή τα άλλα όχι, “αν και εφόσον νιώσεις την διάθεση, θα πάρεις αγκαλιά ένα μαξιλάρι για να απορροφήσει τους κραδασμούς, χωρίς να φερθούμε βάναυσα στα ράμματα” Το σώμα ήξερε τι έκανε και κάθε φορά που ένιωθα κάτι απο τα μη ελεγχόμενα, μονο του με προλαβαινε και τα επνιγε μην αφηνοντας τα να ερθουν στην επιφανεια μιας και το σωμα δεν ηταν ετοιμο. Η φύση ομως δεν ειχε υπολογισει την αγρια ορχιδεα. Εκει που καθομασταν και μας ειχε πιασει η λογοδιαρροια και τα χοχοχο (=light χαχαχα) μια διπλανη μας αποφασισε να μας πει ενα κορυφαιο ανεκδοτο κατα τα λεγομενα της. “Μισο μισο…το μαξιλάρι μου” λεω εγω και τρεχω (που λεει ο λογος ) κουτσα στραβα “φοβουμενη” μην αφηνω ραμματα στην διαδρομη οπως ο Κοντορεβυθουλης αφηνε ψιχουλακια, στο δωματιο να προμηθευτω το σωτήριο μαξιλάρι. Η διπλανη το ειπε το καημενο το ανεκδοτο, το οποιο ομως δεν ηταν και τοσο κορυφαιο, κοιταχτηκαμε με την ορχιδεα μολις απομακρυνθηκε η κυρια με μια απογοητευση, και με το που ειπαμε “για αυτο ετρεχα να προλαβω;;;” δωστου τα γελια μαζι με τα χοχοχο. Περιττο να σας πω οτι οι νοσοκομες δεν συμπαθησαν ιδιαιτερα την ορχιδεα μου γιατι το νοσοκομειο δεν ειναι χωρος για χαχαχουχα. Να ομως που εγω ημουν καλυτερα και το θυμομαστε ακομα με χαμογελα. Αυτο ειναι στην τελικη. Να βρισκεις λογους να (χαμο-) γελας ακομα και αν ειναι μεταμεσονυχτια, ακομα και αν ειναι συνοδεια παγωτενιας συνταγης, ακομα και αν σε επιασαν οι μαυριλες σου, ωστε να μπορεις να πεις….”βρε αι σιχτιρ επιτελους!!! “
(μεχρι να με ξαναπιασουν τα κατω μου….) Χαμογελαστε, γελάστε….ειναι οντως μεταδοτικό!!!