Οπως σας έχω πει ήδη είμαι η Εύη και είμαι καλά! Ή τουλάχιστον το προσπαθώ.
Όταν ήμουν μικρή πρεπει να επεσα στο βαρελι του γελιου και της διαθεσης να βλεπω χαρουμενους ανθρωπους γυρω μου. Απο τοτε προσπαθω να διατηρω μια θετική στάση απεναντι στη ζωή και στα ωραια που μας προσφέρει. Σαφως και δεν μας προσφερει μονο ωραια, αλλά και μεσα απο τις δυσκολιες πάλι μαθηματα παίρνουμε. Εχω περασει και δυσκολες στιγμές όπως όλος ο κόσμος άλλωστε αλλα παντα προσπαθουσα να μην στεναχωριουνται οι γυρω μου περισσοτερο με το δικό μου “πεσιμο” ή τους φοβους ή την στεναχωρια για το τι αντιμετωπιζα την συγκεκριμενη χρονική στιγμή. Στα πλαισια του δυνατου βεβαια.
Θεωρω οτι τα πραγματα γινονται λιγοτερο δυσκολα οταν τα μοιραζεσαι παρα οταν τα κρατας στο μυαλο σου. Φυσικά δεν εννοω να παρουμε ολοι απο μια ντουντουκα και να βγουμε στους δρομους να διαλαλουμε τις ανησυχιες μας. Για αυτη την δουλεια υπαρχουν οι δικοι μας ανθρωποι. Οποιους ο καθενας θεωρει δικους του ανθρωπους. Αλλοι την οικογενεια, αλλοι τους φιλους, αλλοι το συντροφο τους. Ξεκαθαριστε ποιοι σας προσφερουν τι και φερθείτε τους ανάλογα. Ειναι σπουδαιο να υπαρχουν ανθρωποι στην ζωη μας που εχουν αποδειξει την αξια τους! Κρατηστε τους κοντά σας και να ειστε εκει οποτε σας εχουν αναγκη!
Απο ενα σημειο και μετα λογω των περιστασεων όταν δουλευα έκανα τρελα (!!!!!) δρομολογια και η διαθεση μου επηρεαζοταν πολυ απο ολη αυτη την πιεση, τα τρελα ωραρια, τους αγενεις ανθρωπους και ολη αυτη την τρελα που συνοδευει παντα καταστασης πιεσης. Στην πορεια βελτιωθηκαν οι συνθηκες αλλα μετά απο λίγο καιρό ….τικ τοκ….τικ τοκ….ποιός ηταν; η αρχής της κρίσης αποφασισε να μου χτυπήσει την πόρτα!
Σίγουρα δεν ηταν απο τα καλυτερα πραγματα που θα μπορουσαν να συμβούν στην συγκεκριμένη χρονική στιγμή αλλα αποφασισα οτι θα δω την θετική του πλευρά. Είχα βέβαια και ενα σπουδαίο ατου. Τον συζυγο μου ο οποιος οχι μονο με στήριξε αλλα μου εδωσε και την δυνατοτητα να παρω τον χρονο που ειχα αναγκη για να ξεκουραστω. (Ασχετα αν μετα εφτασαν να γινουν χειροτερα τα πραγματα και οι ευκαιριες για δουλειες εχουν εξαφανισθεί)
Θα ειχα την σωματική αλλα κυριως την ψυχολογική ηρεμια να βαλω μπρος για ενα παιδάκι.Το πιο σημαντικό πραγμα που αποφασισα ήταν οτι δεν ηθελα να ξαναδω και να νταλαβεριστώ με ανθρώπους που δεν ταιριαζαν με την ιδιοσυγκρασια μου. Παντα στα πλαισια του δυνατου φυσικά. Θα εβαζα stop σε ολες αυτές τις μουριτσες που ήταν ξινισμενες, ψευτικες, ανουσια θυμωμενες, εγωιστικές, δηθεν και διαρκως μεσα στην μουρμουρα για μικρά ανουσια πραγματα. Οχι στους ανθρωπους που τοποθετουν τους εαυτους τους σε ψηλο βαθρο και προσπαθουν να μειώσουν τους άλλους μονο και μόνο για να πιστεψουν οτι κατι αξιζουν μιας και η αξια τους ειναι μηδαμινή! Τερμα λοιπον σε όλες αυτες τις μουριτσες!
Η ζωή είναι μικρή, όμορφη γεμάτη ομορφα χρωματα αλλα και σημαντικοτατα προβλήματα. Οσο λοιπον δεν καλουμε να αντιμετωπισουμε ολα αυτα τα προβληματα εχουμε υποχρεωση να χαρουμε ολες τις άλλες στιγμές. Με την άνθηση όλης αυτης της κρίσης και των αρνητικών καταστασεων που φερνει, η μαυρίλα γυρω μας γινεται ολο και εντονοτερη. Η επιβίωση γινεται ολο και πιο δυσκολη υποθεση και το μυαλο λυγιζει κατω απο τα καθημερινά πλεον προβληματα που καλειται να αντιμετωπισει.
Φυσικό ειναι να επηρεαζει όλους. Οσο προσπαθω να ειμαι εκει για να αποσυμφοριζω λιγο το μυαλο των αλλων σε φιλικες συζητησεις υπαρχουν στγμες που με παιρνει απο κατω και μαυριζω. Αλλα βρε παιδια δεν την μπορω αυτη την κατασταση! Δεν ειναι υγιη! Πως θα μεγαλώσουμε τα παιδιά μας; Πώς θα τους δώσουμε τον ενθουσιασμο που αρμοζει στην παιδική αθωότητα; Δεν εχουμε μονο τους εαυτους μας να σκεφτουμε. Θεωρω τον εαυτο μου χαρουμενο ανθρωπο. Θυμωνω με την κατασταση στην οποια μας εχουν φερει. Ο κοσμος εχει πεσει πλεον στα ληγμενα και αρκει μια βολτα στους δρομους για να δεις οτι τα νευρα των ανθρωπων κρεμονται απο μια κλωστή! Παρολα αυτα με το να πεσουμε στα ληγμενα μονο χειροτερα μπορουμε να κανουμε τα πραγματα οποτε επιβαλλεται (να προσπαθησουμε τουλαχιστον) να κανουμε την διαφορα!
Θα μου πεις “κοπελια αν ηταν ετσι ευκολα τα πραγματα ολοι θα ηταν μεσα στην τρελη χαρα”. Δεν λεω να ειμαστε στον κοσμο μας. Αλιμονο. Λεω μονο να προσπαθησουμε να μην ξεχναμε να ειμαστε ευγνωμονες για αυτα που εχουμε στην ζωη μας και να ειμαστε οσο το δυνατον καλυτερα για τα παιδια μας, τον εαυτο μας και για τους ανθρωπους που αγαπαμε και μας αγαπουν.
Αφορμη για την δημιουργία του αντίστοιχου blog (αρχικά) ήταν η συνειδητοποιηση (μια εκ των πολλων) οτι “Μπορω και αλλιώς!”. Σκοπος ειναι το χαμογελο στα χειλη μας είτε μεσω της γραφής μου, ειτε μεσω ενος δωρεαν τροπου διασκεδασης, ειτε με μια προταση, μια καινουργια ιδεα κτλ. Στην πορεια δημιουργηθηκαν και άλλα blogs (θα τα βρείτε εδώ και δεξιά στο κουτάκι με τίτλο "τα αδελφάκια του blog μου" το καθένα με διαφορετική θεματολογία. Σιγά σιγά θα ενσωματωθούν όλα στο site αυτό αλλά εδώ θα χρειαστώ την υπομονή σας αλλά όπως σας είπα και στην αρχική σελίδα μέχρι τότε μπορείτε να περιηγειθείτε στα αντίστοιχα blogs. Σε ολα εχετε την δυνατοτητα να μοιραστειτε τις ανησυχιες σας, τις προτασεις σας, μια πληροφορία, μια συνταγή, την κριτική για ενα βιβλιο που διαβασατε κτλ, οτιδηποτε μπορει να μας κανει να νιωσουμε λιγο καλυτερα
Οσοι πιστοι προσελθετε λοιπον, ωστε να γινουμε μια παρεα, ανθρωπων που εχουν ορεξη για ιδεες που μπορουν να μας γεμισουν θετικη διαθεση, χαμογελο και αισιοδοξια. “Στοχος” αυτης μου της προσπαθειας ειναι το χαμογελο, το γελιο και γιατι οχι ο προβληματισμος.Όσοι θέλετε να “ακολουθησετε” παρακαλω να εχετε εξοπλιστει με διαθεση για μια καλυτερη ζωη, γιατι…”μπορουμε και αλλιώς!”
Σας χαμογελώ με αγάπη
Όταν ήμουν μικρή πρεπει να επεσα στο βαρελι του γελιου και της διαθεσης να βλεπω χαρουμενους ανθρωπους γυρω μου. Απο τοτε προσπαθω να διατηρω μια θετική στάση απεναντι στη ζωή και στα ωραια που μας προσφέρει. Σαφως και δεν μας προσφερει μονο ωραια, αλλά και μεσα απο τις δυσκολιες πάλι μαθηματα παίρνουμε. Εχω περασει και δυσκολες στιγμές όπως όλος ο κόσμος άλλωστε αλλα παντα προσπαθουσα να μην στεναχωριουνται οι γυρω μου περισσοτερο με το δικό μου “πεσιμο” ή τους φοβους ή την στεναχωρια για το τι αντιμετωπιζα την συγκεκριμενη χρονική στιγμή. Στα πλαισια του δυνατου βεβαια.
Θεωρω οτι τα πραγματα γινονται λιγοτερο δυσκολα οταν τα μοιραζεσαι παρα οταν τα κρατας στο μυαλο σου. Φυσικά δεν εννοω να παρουμε ολοι απο μια ντουντουκα και να βγουμε στους δρομους να διαλαλουμε τις ανησυχιες μας. Για αυτη την δουλεια υπαρχουν οι δικοι μας ανθρωποι. Οποιους ο καθενας θεωρει δικους του ανθρωπους. Αλλοι την οικογενεια, αλλοι τους φιλους, αλλοι το συντροφο τους. Ξεκαθαριστε ποιοι σας προσφερουν τι και φερθείτε τους ανάλογα. Ειναι σπουδαιο να υπαρχουν ανθρωποι στην ζωη μας που εχουν αποδειξει την αξια τους! Κρατηστε τους κοντά σας και να ειστε εκει οποτε σας εχουν αναγκη!
Απο ενα σημειο και μετα λογω των περιστασεων όταν δουλευα έκανα τρελα (!!!!!) δρομολογια και η διαθεση μου επηρεαζοταν πολυ απο ολη αυτη την πιεση, τα τρελα ωραρια, τους αγενεις ανθρωπους και ολη αυτη την τρελα που συνοδευει παντα καταστασης πιεσης. Στην πορεια βελτιωθηκαν οι συνθηκες αλλα μετά απο λίγο καιρό ….τικ τοκ….τικ τοκ….ποιός ηταν; η αρχής της κρίσης αποφασισε να μου χτυπήσει την πόρτα!
Σίγουρα δεν ηταν απο τα καλυτερα πραγματα που θα μπορουσαν να συμβούν στην συγκεκριμένη χρονική στιγμή αλλα αποφασισα οτι θα δω την θετική του πλευρά. Είχα βέβαια και ενα σπουδαίο ατου. Τον συζυγο μου ο οποιος οχι μονο με στήριξε αλλα μου εδωσε και την δυνατοτητα να παρω τον χρονο που ειχα αναγκη για να ξεκουραστω. (Ασχετα αν μετα εφτασαν να γινουν χειροτερα τα πραγματα και οι ευκαιριες για δουλειες εχουν εξαφανισθεί)
Θα ειχα την σωματική αλλα κυριως την ψυχολογική ηρεμια να βαλω μπρος για ενα παιδάκι.Το πιο σημαντικό πραγμα που αποφασισα ήταν οτι δεν ηθελα να ξαναδω και να νταλαβεριστώ με ανθρώπους που δεν ταιριαζαν με την ιδιοσυγκρασια μου. Παντα στα πλαισια του δυνατου φυσικά. Θα εβαζα stop σε ολες αυτές τις μουριτσες που ήταν ξινισμενες, ψευτικες, ανουσια θυμωμενες, εγωιστικές, δηθεν και διαρκως μεσα στην μουρμουρα για μικρά ανουσια πραγματα. Οχι στους ανθρωπους που τοποθετουν τους εαυτους τους σε ψηλο βαθρο και προσπαθουν να μειώσουν τους άλλους μονο και μόνο για να πιστεψουν οτι κατι αξιζουν μιας και η αξια τους ειναι μηδαμινή! Τερμα λοιπον σε όλες αυτες τις μουριτσες!
Η ζωή είναι μικρή, όμορφη γεμάτη ομορφα χρωματα αλλα και σημαντικοτατα προβλήματα. Οσο λοιπον δεν καλουμε να αντιμετωπισουμε ολα αυτα τα προβληματα εχουμε υποχρεωση να χαρουμε ολες τις άλλες στιγμές. Με την άνθηση όλης αυτης της κρίσης και των αρνητικών καταστασεων που φερνει, η μαυρίλα γυρω μας γινεται ολο και εντονοτερη. Η επιβίωση γινεται ολο και πιο δυσκολη υποθεση και το μυαλο λυγιζει κατω απο τα καθημερινά πλεον προβληματα που καλειται να αντιμετωπισει.
Φυσικό ειναι να επηρεαζει όλους. Οσο προσπαθω να ειμαι εκει για να αποσυμφοριζω λιγο το μυαλο των αλλων σε φιλικες συζητησεις υπαρχουν στγμες που με παιρνει απο κατω και μαυριζω. Αλλα βρε παιδια δεν την μπορω αυτη την κατασταση! Δεν ειναι υγιη! Πως θα μεγαλώσουμε τα παιδιά μας; Πώς θα τους δώσουμε τον ενθουσιασμο που αρμοζει στην παιδική αθωότητα; Δεν εχουμε μονο τους εαυτους μας να σκεφτουμε. Θεωρω τον εαυτο μου χαρουμενο ανθρωπο. Θυμωνω με την κατασταση στην οποια μας εχουν φερει. Ο κοσμος εχει πεσει πλεον στα ληγμενα και αρκει μια βολτα στους δρομους για να δεις οτι τα νευρα των ανθρωπων κρεμονται απο μια κλωστή! Παρολα αυτα με το να πεσουμε στα ληγμενα μονο χειροτερα μπορουμε να κανουμε τα πραγματα οποτε επιβαλλεται (να προσπαθησουμε τουλαχιστον) να κανουμε την διαφορα!
Θα μου πεις “κοπελια αν ηταν ετσι ευκολα τα πραγματα ολοι θα ηταν μεσα στην τρελη χαρα”. Δεν λεω να ειμαστε στον κοσμο μας. Αλιμονο. Λεω μονο να προσπαθησουμε να μην ξεχναμε να ειμαστε ευγνωμονες για αυτα που εχουμε στην ζωη μας και να ειμαστε οσο το δυνατον καλυτερα για τα παιδια μας, τον εαυτο μας και για τους ανθρωπους που αγαπαμε και μας αγαπουν.
Αφορμη για την δημιουργία του αντίστοιχου blog (αρχικά) ήταν η συνειδητοποιηση (μια εκ των πολλων) οτι “Μπορω και αλλιώς!”. Σκοπος ειναι το χαμογελο στα χειλη μας είτε μεσω της γραφής μου, ειτε μεσω ενος δωρεαν τροπου διασκεδασης, ειτε με μια προταση, μια καινουργια ιδεα κτλ. Στην πορεια δημιουργηθηκαν και άλλα blogs (θα τα βρείτε εδώ και δεξιά στο κουτάκι με τίτλο "τα αδελφάκια του blog μου" το καθένα με διαφορετική θεματολογία. Σιγά σιγά θα ενσωματωθούν όλα στο site αυτό αλλά εδώ θα χρειαστώ την υπομονή σας αλλά όπως σας είπα και στην αρχική σελίδα μέχρι τότε μπορείτε να περιηγειθείτε στα αντίστοιχα blogs. Σε ολα εχετε την δυνατοτητα να μοιραστειτε τις ανησυχιες σας, τις προτασεις σας, μια πληροφορία, μια συνταγή, την κριτική για ενα βιβλιο που διαβασατε κτλ, οτιδηποτε μπορει να μας κανει να νιωσουμε λιγο καλυτερα
Οσοι πιστοι προσελθετε λοιπον, ωστε να γινουμε μια παρεα, ανθρωπων που εχουν ορεξη για ιδεες που μπορουν να μας γεμισουν θετικη διαθεση, χαμογελο και αισιοδοξια. “Στοχος” αυτης μου της προσπαθειας ειναι το χαμογελο, το γελιο και γιατι οχι ο προβληματισμος.Όσοι θέλετε να “ακολουθησετε” παρακαλω να εχετε εξοπλιστει με διαθεση για μια καλυτερη ζωη, γιατι…”μπορουμε και αλλιώς!”
Σας χαμογελώ με αγάπη