Τελικά το χρειαζόμουν! (17/05/2012)
Τρίτη πρωί αποφασιζουμε απο το πουθενα, με μια φιλη, να παραβρεθουμε σε ενα γεγονος που περιμεναμε καιρο να σκασει μυτη. Το συνοδευει ομως μεγαλη ταλαιπωρια και ενω ειχαμε πει φετος να μην το επιχειρησουμε, βρεθηκαμε Τρίτη μεσημερι να το εχουμε οργανωσει κι ολας. Ναι ναι σταθερες προσωπικοτητες :) . (Να σημειωθει παρακαλω οτι θελω και λιγο χρονο να εμπεδωσω οτι εχω να κανω κατι και ποια μερα για να εχω κανονισει και τα του σπιτιου αναλογα. Οποτε ηταν “θριαμβος” που το αποφασισα τσακ μπαμ)
Τρίτη βραδυ ο υπνος απο την υπερενταση ελαχιστος. Τεταρτη πρωί μαθαινουμε οτι οκ, εξασφαλίσαμε το νουμερακι μας και μπορουμε σιγα σιγα να ξεκινήσουμε μιας και ειχαμε πολυ μελλον ακομα μεχρι την σειρα μας. Σε τυχαιο τηλεφωνημα μαθαινουμε οτι τα νουμερα τρεχουν σαν τρελα, το δικο μας πλησιαζε ανελπιστα γρηγορα και εγω ειμαι ακομα Χαλκιδα! Οποτε τρεχει η φιλη μου εκει, που εμενε Αθήνα και εγω βρεθηκα αρον αρον στο αυτοκινητο να αναρωτιεμαι αν θα προλαβω.
Αθήνα – Χαλκίδα και τουμπαλιν το ειχα κανει απειρες φορες μιας και για πολυ καιρο αποτελουσε την καθημερινοτητα μου. Δεν ηταν κατι σπουδαιο αλλα η αποχη τοσο καιρο το εκανε ικανο να με “αγχωσει”. Ολες τις φορες στο ενδιαμεσο διαστημα που πηγαίναμε Αθηνα ο Χρηστος αναλαμβανε την οδηγηση, εκτος αν ειχε πεσει κανενα ποτακι στο ενδιαμεσο και ετσι το γυρναγα εγω.
Συντομα βρεθηκα να περιμενω στην ουρα. Η ολη ωρα παραμονης μου εκει περασε χωρις να το καταλαβω. Οταν τελειωσαμε, ηθελα ενα καφεδακι και νερακι σαν τρελη. Αλλα η φιλη μου ειχε κουραστει, ειχε και δουλεια στο καπακι οποτε μαλλον φαινοταν δυσοινωνο. Συναντηθηκα με μια κοπέλα που ειχα να δω 4 χρονια για πολυ λιγο (δυστυχώς), ισα ισα να της δωσω καποια πραγματακια αλλα το χαρηκα ιδιαιτερα.
Και εκει που ημουν στο τσακ να γυρισω εσκασε ευκαιρια για τον παραπανω καφεδακι που λεγαμε. Με την φιλη μου αυτη βλεπομαστε πολυ συχνα αλλα αυτη τη φορα ηταν αρκετα διαφορετικό! Η μικρή ηταν σε καλα χερια και εγω ειχα στην διαθεση μου ενα απογευμα να το διαθεσω οπως ηθελα. Και τα παιδια της φιλης μου ηταν με τον δικο τους μπαμπα οποτε δεν ειχαμε την εννοια της επιβλεψης. Μπορει η μικρή μου να ειναι υπάκουη και δεν μου δημιουργει κανενα προβλημα οταν βγαινουμε εξω αλλα ακομα και με ενα καλο παιδακι η ελλειψη αυτης της διαρκους επιβλεψης αποτελει σημαντική ξεκούραση του μυαλού. Λιγες βολτες, λιγο shopping therapy και μετα απο καμποση ωρα βρισκομουν στο αυτοκινητο να επιστρεφω.
Τις μερες που περασαν ειχα εντονη εξαρση ψυχοσωματικων συμπτωματων εξαιτιας καποιον σκεψεων που βαραιναν το μυαλο μου και με ταλαιπωρησαν πολυ. Σχεδον με εξαντλησαν (το σωμα μου εχει αυτη τη κακιά (?) συνηθεια να ξεσπαει οταν το μυαλο μου διαχειριζεται αρνητικα συναισθηματα. Η ενταση και το ειδος των ενοχλησεων διαφερουν κατα περιπτωση). Σήμερα κατα την διαρκεια του καφε πηρα μια βαθια ανασα με ευκολια που την ειχα τοσο αναγκη. “Ευθυνόταν” η συζήτηση; Η αλλαγη περιβαλλοντος; Η χαλαρωση; Η φιλική παρέα; Οτι και αν ηταν βοηθησε πολυ παντως.
Θα ημουν αχαριστη αν ελεγα οτι εχω παραπονο απο το τι μπορώ και απο το τι δεν μπορώ να κάνω ως παντρεμενη. Ο Χρηστος κρατάει το παιδί με μεγάλη ευκολία. Ποτε δεν αποτελεσε προβλημα αυτο. Ισα ισα κι όλας που εχω την παροτρυνση πολυ συχνα αλλα αναλογα με την φαση που βρισκομαι οι δικαιολογιες ειναι παντα στην ακρη των χειλιων μου (τα εχουμε ξαναγραψει) “βαριεμαι, θα παω…καποια στιγμή, το σπιτι, το φαγητο, οι δουλειες”. ΛΑΘΟΣ! Μονοι μας βαζουμε ορια στους εαυτους μας και η αληθεια ειναι οτι οταν το κανουμε ωρες ωρες… το παρακανουμε. Και να φανταστειτε “μαλωνα” οποιον εβλεπα να “εγκλωβίζεται” σε δικαιολογιες τετοιες και εφτασα να το κανω πρωτη και καλυτερη :)
Η οδηγηση παντα με εκτονωνει και με χαλαρωνει αλλα οταν εχω το παιδι μεσα καποια πραγματα παιρνουν χαρακτηρα απαγορευτικό για ευνοητους λογους. Σήμερα δεν ειχα να σκεφτώ κοντερ, ενταση μουσικής, κίνηση κτλ. Ευτυχώς δεν χρειαστηκε να συναντησω κανεναν απο τους γνωστους καφρους των δρομων που σου χαλανε την διαθεση, οποτε η διαδρομη ηταν απλα ιδανική! Η εθνική μου εδωσε το χωρο και τον χρονο που χρειαζομουν. Η επιστροφη ηταν σαφως καλυτερη μιας και δεν ειχα το αγχος του να προλαβω οπως οταν πηγαινα.Εφτασα σπιτι το βραδακι νιωθωντας αναλαφρη, γεματη διαθεση και ενεργεια.
Η χθεσινή μέρα, μου θυμισε τις εργενικες μερες μου και την ελευθερια του να μην εχεις καποια συγκεκριμενο προγραμμα (ακομα και αν το εχεις δημιουργησει η ιδια) και μου θυμισε στην πραξη το ποσο ευκολο και ποσο απαραιτητο ειναι τελικα να κανεις πραγματα για σενα. Λιγος χρονος χωρις εννοιες, μια φιλική συντροφια, δυο βιτρινες, κοσμος γυρω σου έφταναν για να μου αποδειξουν οτι το χρειαζομουν τελικά…..Πολύ!
Τρίτη βραδυ ο υπνος απο την υπερενταση ελαχιστος. Τεταρτη πρωί μαθαινουμε οτι οκ, εξασφαλίσαμε το νουμερακι μας και μπορουμε σιγα σιγα να ξεκινήσουμε μιας και ειχαμε πολυ μελλον ακομα μεχρι την σειρα μας. Σε τυχαιο τηλεφωνημα μαθαινουμε οτι τα νουμερα τρεχουν σαν τρελα, το δικο μας πλησιαζε ανελπιστα γρηγορα και εγω ειμαι ακομα Χαλκιδα! Οποτε τρεχει η φιλη μου εκει, που εμενε Αθήνα και εγω βρεθηκα αρον αρον στο αυτοκινητο να αναρωτιεμαι αν θα προλαβω.
Αθήνα – Χαλκίδα και τουμπαλιν το ειχα κανει απειρες φορες μιας και για πολυ καιρο αποτελουσε την καθημερινοτητα μου. Δεν ηταν κατι σπουδαιο αλλα η αποχη τοσο καιρο το εκανε ικανο να με “αγχωσει”. Ολες τις φορες στο ενδιαμεσο διαστημα που πηγαίναμε Αθηνα ο Χρηστος αναλαμβανε την οδηγηση, εκτος αν ειχε πεσει κανενα ποτακι στο ενδιαμεσο και ετσι το γυρναγα εγω.
Συντομα βρεθηκα να περιμενω στην ουρα. Η ολη ωρα παραμονης μου εκει περασε χωρις να το καταλαβω. Οταν τελειωσαμε, ηθελα ενα καφεδακι και νερακι σαν τρελη. Αλλα η φιλη μου ειχε κουραστει, ειχε και δουλεια στο καπακι οποτε μαλλον φαινοταν δυσοινωνο. Συναντηθηκα με μια κοπέλα που ειχα να δω 4 χρονια για πολυ λιγο (δυστυχώς), ισα ισα να της δωσω καποια πραγματακια αλλα το χαρηκα ιδιαιτερα.
Και εκει που ημουν στο τσακ να γυρισω εσκασε ευκαιρια για τον παραπανω καφεδακι που λεγαμε. Με την φιλη μου αυτη βλεπομαστε πολυ συχνα αλλα αυτη τη φορα ηταν αρκετα διαφορετικό! Η μικρή ηταν σε καλα χερια και εγω ειχα στην διαθεση μου ενα απογευμα να το διαθεσω οπως ηθελα. Και τα παιδια της φιλης μου ηταν με τον δικο τους μπαμπα οποτε δεν ειχαμε την εννοια της επιβλεψης. Μπορει η μικρή μου να ειναι υπάκουη και δεν μου δημιουργει κανενα προβλημα οταν βγαινουμε εξω αλλα ακομα και με ενα καλο παιδακι η ελλειψη αυτης της διαρκους επιβλεψης αποτελει σημαντική ξεκούραση του μυαλού. Λιγες βολτες, λιγο shopping therapy και μετα απο καμποση ωρα βρισκομουν στο αυτοκινητο να επιστρεφω.
Τις μερες που περασαν ειχα εντονη εξαρση ψυχοσωματικων συμπτωματων εξαιτιας καποιον σκεψεων που βαραιναν το μυαλο μου και με ταλαιπωρησαν πολυ. Σχεδον με εξαντλησαν (το σωμα μου εχει αυτη τη κακιά (?) συνηθεια να ξεσπαει οταν το μυαλο μου διαχειριζεται αρνητικα συναισθηματα. Η ενταση και το ειδος των ενοχλησεων διαφερουν κατα περιπτωση). Σήμερα κατα την διαρκεια του καφε πηρα μια βαθια ανασα με ευκολια που την ειχα τοσο αναγκη. “Ευθυνόταν” η συζήτηση; Η αλλαγη περιβαλλοντος; Η χαλαρωση; Η φιλική παρέα; Οτι και αν ηταν βοηθησε πολυ παντως.
Θα ημουν αχαριστη αν ελεγα οτι εχω παραπονο απο το τι μπορώ και απο το τι δεν μπορώ να κάνω ως παντρεμενη. Ο Χρηστος κρατάει το παιδί με μεγάλη ευκολία. Ποτε δεν αποτελεσε προβλημα αυτο. Ισα ισα κι όλας που εχω την παροτρυνση πολυ συχνα αλλα αναλογα με την φαση που βρισκομαι οι δικαιολογιες ειναι παντα στην ακρη των χειλιων μου (τα εχουμε ξαναγραψει) “βαριεμαι, θα παω…καποια στιγμή, το σπιτι, το φαγητο, οι δουλειες”. ΛΑΘΟΣ! Μονοι μας βαζουμε ορια στους εαυτους μας και η αληθεια ειναι οτι οταν το κανουμε ωρες ωρες… το παρακανουμε. Και να φανταστειτε “μαλωνα” οποιον εβλεπα να “εγκλωβίζεται” σε δικαιολογιες τετοιες και εφτασα να το κανω πρωτη και καλυτερη :)
Η οδηγηση παντα με εκτονωνει και με χαλαρωνει αλλα οταν εχω το παιδι μεσα καποια πραγματα παιρνουν χαρακτηρα απαγορευτικό για ευνοητους λογους. Σήμερα δεν ειχα να σκεφτώ κοντερ, ενταση μουσικής, κίνηση κτλ. Ευτυχώς δεν χρειαστηκε να συναντησω κανεναν απο τους γνωστους καφρους των δρομων που σου χαλανε την διαθεση, οποτε η διαδρομη ηταν απλα ιδανική! Η εθνική μου εδωσε το χωρο και τον χρονο που χρειαζομουν. Η επιστροφη ηταν σαφως καλυτερη μιας και δεν ειχα το αγχος του να προλαβω οπως οταν πηγαινα.Εφτασα σπιτι το βραδακι νιωθωντας αναλαφρη, γεματη διαθεση και ενεργεια.
Η χθεσινή μέρα, μου θυμισε τις εργενικες μερες μου και την ελευθερια του να μην εχεις καποια συγκεκριμενο προγραμμα (ακομα και αν το εχεις δημιουργησει η ιδια) και μου θυμισε στην πραξη το ποσο ευκολο και ποσο απαραιτητο ειναι τελικα να κανεις πραγματα για σενα. Λιγος χρονος χωρις εννοιες, μια φιλική συντροφια, δυο βιτρινες, κοσμος γυρω σου έφταναν για να μου αποδειξουν οτι το χρειαζομουν τελικά…..Πολύ!
Σήμερα δεν μπορώ και αλλιώς (07/05/2012)
Σήμερα το πρωί έμαθα ότι έφυγε απο την ζωή η μητέρα ενος παλιου μου γνωριμου. Μια γυναικα για την οποία μονο καλα λογια μπορουσα να εχω. Ο χρονος γνωριμιας μου μαζι της δεν ηταν παρα πολυ μεγαλος αλλα ηταν ικανος να με κανει να την εχω στο μυαλο μου πολλες φορές τα χρονια που ακολουθησαν απο τον καιρο που σταματησαμε να εχουμε επαφες. Ξερετε πως ειναι. Μπλεκεσαι με την καθημερινοτητα, τρεξίματα, υποχρεώσεις, μερικες φορες οι κινησεις σου παρερμηνευονται κι ολας και δυστυχώς δεν συνεχιστηκαν οι επαφες μας εκτος απο μερικες, ελαχιστες φορες τυχαια
Πραγματικα στεναχωρηθηκα πολυ.Το μυαλο μου ολη την ημερα γυριζει εκει.Το σωμα μου ειναι μουδιασμενο.
Σήμερα μετα απο καιρο βγηκα να περπατησω. Χωρις να το εχω προγραμματισει. Είχα αναγκη να παρει λιγο αερα το μυαλο μου. Το ταξιδι της εδω σταματησε ξαφνικα. Χωρις προειδοποιηση χωρις τιποτα. Και αυτο δεν χωνευεται. Και αν εγω αισθανομαι ετσι που ημουν τοσο μακρια της μονο να φανταστεις μπορεις τα συναισθηματα των δικων της ανθρωπων.
Πραγματικα δεν βρισκω τα σωστα λογια για να παρουν μορφη τα συναισθηματα μου. Ευχομαι οι δικοι της ανθρωποι να βρουν την δυναμη να σταθουν στα ποδια τους, να μπορεσει με τον καιρο να απαλυνει ο πονος τους και στο βαθος του χρονου να εχουν ευτυχισμενες στιγμες στις ζωες τους για να τους βλεπει και εκεινη και να χαμογελα μαζι τους. Ονοματα και λεπτομερειες δεν θα αναφερω. Δεν χρειαζεται. Το κειμενο αυτο γραφεται μονο και μονο σαν ενα μικρο φορο τιμής, γιατι το νιωθω να ξεχυλιζει απο μεσα μου και παλι προσπαθω να ειμαι συγκρατημενη για να μην φανω υπερβολική. Άλλα ξερετε μερικες φορες δεν ειναι η συχνοτητα με την οποια συναντας, μιλας κτλ με καποιον ανθρωπο αλλα αυτα που σου εχει αφήσει οσες φορές είχατε επαφές.
Αν ισχύει οτι καποιοι ανθρωποι γινονται φύλακες αγγελοι μετα θανατον ευχομαι να παρει αυτη την τιμητικη θεση και να προσεχει οσους επιθυμει. Σου εύχομαι απο καρδιας καλό ταξίδι.
Πραγματικα στεναχωρηθηκα πολυ.Το μυαλο μου ολη την ημερα γυριζει εκει.Το σωμα μου ειναι μουδιασμενο.
Σήμερα μετα απο καιρο βγηκα να περπατησω. Χωρις να το εχω προγραμματισει. Είχα αναγκη να παρει λιγο αερα το μυαλο μου. Το ταξιδι της εδω σταματησε ξαφνικα. Χωρις προειδοποιηση χωρις τιποτα. Και αυτο δεν χωνευεται. Και αν εγω αισθανομαι ετσι που ημουν τοσο μακρια της μονο να φανταστεις μπορεις τα συναισθηματα των δικων της ανθρωπων.
Πραγματικα δεν βρισκω τα σωστα λογια για να παρουν μορφη τα συναισθηματα μου. Ευχομαι οι δικοι της ανθρωποι να βρουν την δυναμη να σταθουν στα ποδια τους, να μπορεσει με τον καιρο να απαλυνει ο πονος τους και στο βαθος του χρονου να εχουν ευτυχισμενες στιγμες στις ζωες τους για να τους βλεπει και εκεινη και να χαμογελα μαζι τους. Ονοματα και λεπτομερειες δεν θα αναφερω. Δεν χρειαζεται. Το κειμενο αυτο γραφεται μονο και μονο σαν ενα μικρο φορο τιμής, γιατι το νιωθω να ξεχυλιζει απο μεσα μου και παλι προσπαθω να ειμαι συγκρατημενη για να μην φανω υπερβολική. Άλλα ξερετε μερικες φορες δεν ειναι η συχνοτητα με την οποια συναντας, μιλας κτλ με καποιον ανθρωπο αλλα αυτα που σου εχει αφήσει οσες φορές είχατε επαφές.
Αν ισχύει οτι καποιοι ανθρωποι γινονται φύλακες αγγελοι μετα θανατον ευχομαι να παρει αυτη την τιμητικη θεση και να προσεχει οσους επιθυμει. Σου εύχομαι απο καρδιας καλό ταξίδι.
Ενα μικρό παραμύθι απο την μαμα της Ιωάννας (06/05/2012)
Τις τελευταίες μέρες έχω αποκτήσει μια καινούργια φίλη απο την Αμερική. Την μικρή Ιωάννα. Μια μικρή μαχήτρια της ζωής που αποφάσισε απο πολύ νωρίς να δείξει πόσο δυνατή και παράλληλα πόσο αισιόδοξη είναι στον εαυτό της, στους γονείς της και σε όλο τον κόσμο.
Της Ιωάννας της αρέσουν πολύ τα παραμύθια της μαμάς της. Θα μοιραστώ μαζί σας ένα απο αυτά που αφορά τις επιλογές μας. Είναι πραγματικα σπουδαίο. Διαβάστε το, διαβάστε και το blog της Ιωάννας και αφήστε τις σκέψεις σας να γίνουν πράξεις
“Ήταν μια φορά και έναν καιρό ένα μικρό αγόρι που είπε στον παππού του πως μέσα του υπάρχουν δύο λύκοι που πάλευουν. Ο ένας είναι γέματος απο θυμό, φθόνο, θλίψη, απογοήτευση, αυτολύπηση και ενοχή και ο άλλος είναι γεμάτος χαρά, αγάπη, ευγένεια, καλοσύνη, κατανόηση και γενναιοδωρία. Το αγόρι ρώτησε το παππού του ποιός πιστεύει πως θα νικήσει. Ο παππούς του απάντησε πως θα νικήσει αυτός που θα ταίζεις!”.
Ελπίζω όλοι σας να ταίζετε το σωστό λύκο :)! “
giatinioanna
Της Ιωάννας της αρέσουν πολύ τα παραμύθια της μαμάς της. Θα μοιραστώ μαζί σας ένα απο αυτά που αφορά τις επιλογές μας. Είναι πραγματικα σπουδαίο. Διαβάστε το, διαβάστε και το blog της Ιωάννας και αφήστε τις σκέψεις σας να γίνουν πράξεις
“Ήταν μια φορά και έναν καιρό ένα μικρό αγόρι που είπε στον παππού του πως μέσα του υπάρχουν δύο λύκοι που πάλευουν. Ο ένας είναι γέματος απο θυμό, φθόνο, θλίψη, απογοήτευση, αυτολύπηση και ενοχή και ο άλλος είναι γεμάτος χαρά, αγάπη, ευγένεια, καλοσύνη, κατανόηση και γενναιοδωρία. Το αγόρι ρώτησε το παππού του ποιός πιστεύει πως θα νικήσει. Ο παππούς του απάντησε πως θα νικήσει αυτός που θα ταίζεις!”.
Ελπίζω όλοι σας να ταίζετε το σωστό λύκο :)! “
giatinioanna